Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 32.djvu/9

—   889   —

 — Macie rzemienie, albo sznury? — zapytał w odpowiedzi porucznik.
 Vaqueroz przynieśli żądane przedmioty. Wtedy kapitan zapytał głosem przepojonym jadem:
 — Więc stoję tutaj w charakterze oskarżonego przed sądem wojennym?
 — Myli się pan — rzekł przewodniczący. — Staje pan teraz przed sądem honorowym.
 — Więc zaczynajcie swą czczą gadaninę, która ma być aktem oskarżającym mnie i porucznika Pardero.
 — Sennor Zorski, oddaję panu głos — przemówił przewodniczący.
 Zorski wstał.
 — W imieniu dwóch dam oskarżam obu tych mężów o niegodne zachowanie się względem nich. Dalej, oskarżam o zamach skrytobójczy na mnie, sennora Mariana i sennora Helmera.
 — Czy może pan udowodnić prawdziwość pańskich słów?
 — Tak.
 Porucznik zwrócił się do oskarżonych i zapytał:
 — Co macie na swe usprawiedliwienie?
 — Uważam oskarżenie za niegodne i nieprawdziwe i nie mamy zamiaru usprawiedliwiać się.
 — To jest dowodem waszej winy — rzekł Zorski. — Nie możecie zaprzeczyć ani jednemu, ani drugiemu oskarżeniu.
 — Zdaje mi się — odparł Verdoja — że mam naprawdę do czynienia z obłąkanymi. Ten człowiek, na podstawie czczych domysłów, ośmiela się