Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/18

—   812   —

sennorze Verdoja, mianował kapitanem mojej straży nadwornej, gdybym ci nie ufał? Co ma, więc znaczyć to pytanie?
 — Chciałem prosić, by uwierzono słowom Korteja — rzekł olbrzym.
 Kortejo, będąc w ciągłym strachu, nie zwrócił uwagi na otoczenie Juareza. Teraz słysząc i poznając głos swego obrońcy, zrozumiał, że jest uratowany.
 Verdoja nie był milionerem, ale dosyć zamożnym właścicielem ziemskich posiadłości. Na północy miał obszerne pastwiska i był sąsiadem Rodrigandów.
 W północnych posiadłościach hrabiego znajdowały się kopalnie rtęci i Verdoja byłby chętnie nabył ten kawał ziemi dla siebie, ale Ferdinando nie chciał go sprzedać.
 — Jak to? Znacie go? — zapytał Juarez.
 — Tak. Nie jest on niebezpieczny, a raczej naszym sojusznikiem. Ręczę za niego.
 Juarez zmierzył jeszcze raz Korteja, potem rzekł:
 — Jeżeli pan ręczysz za niego, może odejść. Ale czynię pana odpowiedzialnym za wszystko!
 — Chętnie, sennor!
 — Kim są pańscy towarzysze? — spytał Juarez Korteja.
 — Są to poczciwcy, którzy nikomu nic złego nie uczynią.
 — Mogą odejść i poszukać sobie noclegu. Pan zaś zje coś z nami. Ale wiedz, że sennor Verdoja jest za pana odpowiedzialny.