Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/9

—   775   —

nie oprze żaden człowiek. Kiedy mi przyjdzie ochota, dam temu sennorowi Zorskiemu pchnięcie w krzyże, że mnie popamięta.
 — Ja też. Ale skąd weźmiemy tyle pieniędzy, by sobie kupić odpuszczenie takiego grzechu u naszych pobożnych ojców?
 — To — to właśnie. Gdyby nie to — jużby mój sztylet był w jego cielsku. Nie tak łatwo iść na drugi świat z morderstwem na sumieniu.
 Rozmowę tę podsłuchała opodal stojąca maska. Po chwili przystąpiła do rozmawiających i zapytała:
 — Ile będzie kosztować absolucja u pobożnych ojców, sennorowie?
 — Co pana to obchodzi?
 — Chciałbym wam tę sumę podarować.
 — A, do czarta! Naprawdę? Kim pan jest?
 — Nazwisko moje nie powinno panów obchodzić. Jestem tak samo niezadowolony, jak i wy, że ten obcy wydarł nam, Meksykanom, nagrody. Zakłuć zuchwalca. Ja płacę absolucję!
 — Ale to będzie piękna sumka, przyjacielu! Pięćdziesiąt pesos dla nas dwóch.
 — Dam wam sto, jeżeli ten Zorski pożegna: się za godzinę z życiem!
 — Kiedy pan nam da pieniądze?
 — Po dokonanym czynie, gdzie wam będzie dogodnie!
 — Doskonale. Ale, co zrobimy jeżeli pan nam nie zapłaci?
 — Zakłujecie i mnie.
 — Proszę na chwilę zdjąć maskę, gdyż nie