Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 27.djvu/29

—   767   —

 Obróciła się i zarzuciła chustę na obnażone ramiona. Zarumieniła się.
 — Co robię? Mierzę nową suknię.
 — To ma być toaleta? Gdzież chcesz się w niej pokazać?
 — Jeszcze nie jestem ubrana. Chciałam pójść dzisiaj do teatru.
 — Ach, wreszcie jedno rozsądne słowo! A więc chcesz wyjść? Dobrze. Idę z tobą. Zgromadzi się tam całe wyższe towarzystwo. Pierwszą nagrodą będzie kosztowna uprząż dla konia, którą hrabina Montala wręczy zwycięzcy.
 — Hrabina Montala? Dlaczego ona?
 — Bo jest najpiękniejszą kobietą. Może ty, chcesz rozdawać nagrody? — zaśmiał się.
 Oczy jej zabłysły gniewem. Nie odpowiedziała, przygryzła wargi i odwróciła się.
 — Czy już rozważyłaś to, o czym ci wczoraj mówiłem?
 — Nie, nie miałam czasu.
 — Nie miała czasu! — zawołał gniewnie. — Kiedyż to ty nie miałaś czasu zajmować się naszymi wrogami? Nim wyjadą, muszę usłyszeć twoie zdanie!
 — Kiedy odjeżdżają? — zapytała.
 — Pojutrze.
 Zdawało się, że jej blade oblicze pokryło się jeszcze większą bladością. Rzekła jednak:
 — To niech jadą!
 — Co? Mamy więc wypuścić z rąk prawdziwego Rodrigandę?