Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 25.djvu/9

—   691   —

ogarnęło go zakłopotanie. Po chwili jednak opamiętał się i skłonił.
 — Przepraszam, madame — rzekł do pani Zorskiej. — Właściwie chciałem mówić z panem doktorem Zorskim.
 — Niestety, odjechał — rzekła doń uprzejmie po francusku.
 — Przyszedłem mu podziękować z całego serca. Czy nie opowiadał pan doktór o biednej Annecie Mason, która rzuciła się do Sekwany, a on uratował ją, narażając się na wielkie niebezpieczeństwo? Chciałem właśnie mu podziękować za ocalenie tej kobiety.
 Róża wstała i przystąpiła do garotera. Śliczna jej twarzyczka jaśniała szczęściem. Była dumna ze swego męża.
 — Pan chyba jest poczciwym człowiekiem, skoro umiesz być wdzięczny.
 Gerard spoglądał na nią i czuł się zwyciężony tym jasnym promieniem, który bił z jej całej postaci. To jest żona doktora! To jest Róża Rodriganda, którą on ma zgubić! Nie, nigdy — przenigdy!
 — Dziękujemy panu, swoim opowiadaniem sprawiłeś nam wielką przyjemność. Może pan ma jakieś życzenie, chętnie je spełnimy — rzekła Róża.
 — Nie mam żadnego, chyba to, by się łaskawej pani zawsze dobrze wiodło.
 — Dziękuję, mój przyjacielu!
 — Jest kilku, którzy właśnie przeciwnie pani życzą.