Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 25.djvu/26

—   708   —

 A Flora? Była to wspaniała kobieta. Poznać było po niej, że ma charakter czysty, bez obłudy i fałszu. Poczuła do niej nadzwyczajną sympatię.
 Toteż ucieszyła się bardzo, gdy po obiedzie chciała jej towarzyszyć.
 Przytulone do siebie przechadzały się po wonnym ogrodzie.
 Uczuły, że są sobie bliskie i że muszą się kochać wzajemnie. Wreszcie Flora ujęła rękę swej byłej wychowawczyni i rzekła:
 — Moja kochana pani Zorska. Tatko ma do pani wielką prośbę, czy spełni ją pani?
 — Naturalnie, jeśli tylko będę mogła — odrzekła Zorska. Ale cóż to będzie za prośba?
 — Ojciec nie kazał mi o tym mówić, ale lepiej będzie, gdy przygotuję panią. Tatko chce panią prosić, by pani została księżną Olsunna.
 Zorska przelękła się tych słów.
 — Księżną Olsunna? — zapytała przerażona.
 — Tak, moja droga sennoro Wirska, odpowiedziała Flora, nazywając ją pieszczotliwie jej panieńskim imieniem.
 — Zostanie pani księżną Olsunna, a więc moją mamcią. O, jakżeby mnie cieszyło, gdyby pani nie odrzuciła tej prośby.
 — Niemożliwe! Niemożliwe! Czy śnię? Dlaczego mam zostać jego żoną? — pytała dalej pani Zorska, nie dowierzając własnym słowom.
 Wtedy Flora przyciągnęła ją do siebie:
 — Chodzi o to, by mi wolno było nazwać się siostrą mojego brata, za którym bardzo tęsknię.