Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 24.djvu/18

—   672   —

 — A! Dobrze, doskonale — rzekł urzędnik, przyglądając się jej przez okulary. — Więc ty jesteś kobietą, która przechowuje zmarłych i pogrzebanych?
 Carba, usłyszawszy te słowa, zadrżała ze strachu, jednak zapanowała nad sobą i rzekła:
 — Nie rozumiem pana, kim pan jest?
 — Jestem merem i pragnę z tobą, stara, pogadać parę słówek. Przedtem jednak musicie nam pokazać obłąkanego. Gdzie on?
 W tej chwili Carba zrozumiała, że obawy jej nie były płonne. Nie znajdowała innej broni, jak zawzięcie przeczyć wszystkiemu. A potem — wieczorem mieli przecież nadejść jej ludzie, zabrać hrabiego i przenieść go na inne miejsce.
 — Tam jest — rzekł Gabrillon, wskazując drzwi.
 Myśląc, że ma do czynienia tylko z merem, nie bał się niczego.
 — A więc on jest twoim krewnym? Jak się nazywa? — zapytał mer.
 — Anzelmo Marcello z Varissy.
 — Masz jego dokumenty?
 — Mój stryj sprowadził go do mnie i obiecał mi nadesłać potrzebne papiery. Tymczasem umarł.
 — Nie chcę się z tobą wdawać w długie rozmowy, wiedz, że jeszcze sprawa tych papierów i twego stryja będzie sprawdzona, a teraz otwórz drzwi!
 Strażnik usłuchał. Przybyli ujrzeli ciemną komórkę. Na sienniku leżał obłąkany, który, ujrzawszy przybyłych, rzekł skarżącym się głosem: