Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 20.djvu/28

—   570   —

 Przed południem Alimpo wybrał się z ogromnym bukietem kwiatów do domu baletnicy.
 Dziś Elwira wydała mu się jeszcze milsza, ponętniejsza i piękniejsza.
 Po słowach powitania, wśród ogromnych pochwal, jakie dostały się bukietowi ze strony Elwiry, omawiano sprawę tancerki i hrabiego.
 — On kocha ją serdecznie, — rzekł Alimpo — ale jestem z tego niezadowolony.
 — To rzeczywiście niedobra osoba — potwierdziła Elwira. — Ale on przecież z nią się nie ożeni? Będzie ją z pewnością tylko odwiedzał, tak jak inni i przysyłał podarunki.
 — Nie, on nie jest taki jak inni, jeżeli kocha kobietę, to z pewnością się z nią ożeni.
 — A, to żal mi go... Wczoraj do godziny drugiej siedział u niej jego rządca. Nie spałam, kiedy wyszedł, gdyż myślałam o tobie. Zdaje się, że pożegnali się nie jak przyjaciele. Widocznie duże wrażenie uczyniły na niej klejnoty hrabiego de Rodriganda. Teraz leży chora, ma migrenę.
 — Aha, zwietrzyła już bogatszego wielbiciela. Czy ona naprawdę chora?
 — Ale gdzie tam.
 — Muszę więc pójść do niej.
 Elwira odprowadziła go do przedpokoju i otworzyła następne drzwi. W buduarze swym leżała baletnica i patrzyła pełnym oczekiwania wzrokiem na wchodzącego.
 — A, cóż pan przynosi?
 — Pozdrowienie poranne, sennora!
 — Od tego samego nieznajomego? Czy dziś