Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 19.djvu/5

—   519   —

się na równiny, by szukać swoich rozproszonych wojowników.
 Gdy ukryli się w krzakach, nadeszło dwóch Komanchów.
 Zdziwili się, że na drzewie nie ma nikogo.
 — Krokodyle go zjadły — uspakajał jeden z nich.
 — Pewnie. Nie dostanie się do krainy wiecznych łowów, bo pożarły go zwierzęta — rzekł drugi.
 Zsiedli z koni, by poczekać na braci. Wtem wyskoczyli z krzaków Bawole Czoło i Niedźwiedzie Serce. Obaj zatopili noże w piersiach Komanchów. Po paru minutach mieli w ęrkach skalpy, a zwłoki ich rzucili krokodylom.
 Obaj Indianie wrócili do kryjówki.
 Niedługo czekali. Czarny Jeleń jechał na czele trzydziestu Komanchów.
 — Gdzie białolicy?! — zawołał. — Czy nikt go nie widział? Trzeba go będzie poszukać.
 — Grozi nam niebezpieczeństwo — szepnął Apacha.
 Bawole Czoło przytaknął.
 — Musimy rozpocząć. Daję znak — rzekł.
 Zakaszlał głośno.
 Komanchowie przystanęli, nasłuchując. Dwadzieścia niewidocznych luf celowało do nich z krzaków.
 — Ognia!
 Zagrzmiało dwadzieścia strzałów.
 Powstało ogromne zamieszanie, podczas którego vaquerowie nabijali broń.
 Komanchowie przelękli się, widząc dwudzie--