Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 17.djvu/6

—   464   —

 — To się nigdy nie stanie.
 — Czy wątpisz w mą miłość?
 — Nie, ale nie mogę przyjąć warunku, jaki mi postawiłeś. Nie mogę złamać przysięgi, jaką złożyłam swemu narodowi.
 — Jeśli mnie kochasz i chcesz zostać moją żoną, to musisz uważać się za obywatelkę tego narodu, do którego ja należę. Jeżeli nie porzucisz wszystkich i nie pojedziesz ze mną do Hiszpanii, nie zobaczymy się już nigdy.
 Ta pogróżka poskutkowała.
 Karia stawała się coraz bardziej uległa i w końcu przyrzekła, że dowie się, gdzie należy szukać skarbu dawnych królów.
 — Nareszcie — rzekł z radością.
 — Lecz powiem ci dopiero w dniu naszych zaślubin.
 — To niemożliwe. Otrzymasz szlachectwo dopiero po odnalezieniu skarbu, wpierw zaś, według ustaw naszego kraju, ślub odbyć się nie może.
 Objął ją i pocałował czerwone jej usta.
 — Dobrze więc — rzekła. — Daj mi więc pismo, w którym oświadczysz, że ożenisz się ze mną po otrzymaniu skarbów.
 Był to wprawdzie niewygodny warunek, lecz, czy miał się ociągać, gdy był bliski celu?
 — Jutro więc przyjdź do mnie, a otrzymasz pismo.
 Tymczasem Helmer siedział w swoim obozie. Chciał zaczerpnąć trochę świeżego powietrza przed udaniem się na spoczynek.