Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 17.djvu/5

—   463   —

 — O, gdybym o tym wiedział, nie obawiałbym się tak o niego — rzekł Arbeles.
 Emma zaś patrzała w dal, a w oczach jej zapłonął szczęśliwy płomień.
 Po kwadransie wrócił Helmer na zdyszanym koniu. Był uśmiechnięty i spokojny.
 — Sennor, dziękuję panu — rzekła.
 Zrozumiał ją i uśmiech szczęścia przeleciał po jego twarzy.
 — No, sennor Arbeles — zapytał — potrzeba nam koniecznie tutaj tego Itiuti-Ka?
 — Tak, bo właśnie pan nim jesteś.
 — Moja tajemnica jest zdrodzona.
 Rozmawiali ze sobą wesoło i wszyscy winszowali Helmerowi.
 Tymczasem Karia poszła do swego pokoju. Hrabia spotkał ją i prosił, by przyszła nad źródło, bo chce z nią pomówić.
 Gdy wieczór nadszedł, przyszła na spotkanie. Była bardziej milcząca niż zwykłe i zaraz zauważył tę zmianę.
 — Czy nie kochasz mnie już? — spytał ją.
 — Kocham — odrzekła — choć kochać cię nie powinnam, bo obraziłeś tych, którzy ocalili mi życie. Nie wiesz pewnie wcale, że jednym z nich jest Grzmiąca Skała, ten sławny strzelec.
 — Grzmiąca Skała? Teraz dopiero rozumiem jego wyzwanie. Ale bić się i tak z nim nie będę.
 — Bo byłbyś zgubiony — rzekła.
 — Czy widziałaś kiedyś jak ja strzelam i jak się biję na szable? Przekonasz się dopiero o tym, jak zostaniesz moją żoną.