Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/27

—   429   —

 Gasparino Kortejo, przebrany za Meksykanina, spacerował dłuższy czas przed bramą. W końcu ujrzał Persa, wychodzącego z bramy, przy; czym zauważył, że ten poprawia ubranie. Przez tłum masek przecisnął się ku niemu.
 — Ach! Gasparino — zamruczał — dobrze, że przychodzisz, obejrzyj no moje plecy.
 — Dlaczego?
 — Czy nie jestem zabrudzony?
 — Nie. A jak się udała przygódka?
 — A niech to kaczka kopnie, ale ona musi być moja. Zanadto mi przypadła do gustu.
 Kortejo śmiał się pod wąsem. Zrozumiał, że książę odniósł porażkę, może go nawet wyrzucili i strącili ze schodów.
 Na ulicy spytał:
 — Czy to właścicielka tego domu?
 — Ale gdzie tam, guwernantka!
 — Oj, oj!
 — Ale djabełek prawdziwy. Broniła się jak kotka. Musisz się dowiedzieć bliższych szczegółów o niej jeszcze dzisiaj. Chcę wiedzieć, czy ją można kupić, czy zręcznie złapać.
 — W takim razie proszę o urlop.
 — Dobrze, dostajesz go już teraz, żądam tylko, byś mi przyniósł pewne wiadomości.
 Rozeszli się i każdy poszedł w inną stronę. Gdy Kortejo stracił Persa z oczu, udał się do kościoła Nuesta Sennora del Pilar, największego kościoła w Saragossie.
 Tutaj przed kościołem było najwięcej ludzi. Nie można było przecisnąć się przez tłum, a szcze-