Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/8

—   382   —

 — I groziłeś mu rewolwerem?
 — Tak.
 Załamała ręce przerażona i zawołała:
 — Jezus, Maria! Unieszczęśliwisz wszystkich, ty niepoczciwy chłopcze! Co na to powiedział prokurator? Cud prawdziwy, że cię zaraz nie zamknął.
 — O! on nie był zły. Śmiał się tylko trochę i powiedział, że z obawy, bym go nie zastrzelił, wypuści obu z więzienia.
 — I co potem?
 — Potem zaprowadził mnie do pokoju, w którym pan kapitan i doktór Zorski popijali wino i palili papierosy.
 — Więc nie byli w więzieniu?
 — Nie. O! mamo, ja się tak wstydzę, straszne głupstwo popełniłem.
 Wypowiedział to z taką dziecinną szczerością i prostotą, a potok łez spadł na jego pełne różowe policzki, że nie mogła się powstrzymać, by go nie pocieszyć. Wszak był to jej jedynak.
 — No, uspokój się, moje dziecko. Już sama pójdę do tych panów i będę ich prosiła o przebaczenie, oni już przyjechali, widziałam, ich.
 — Mamo, ja także pójdę — rzekł.
 — Dlaczego?
 — Muszę ich prosić o przebaczenie sam.
 Pochyliła się ku niemu, wzięła go w swoje ramiona i ucałowała serdecznie. Poczuła dziwną radość. Była tylko prostą, nieuczoną kobietą, a jednak przeczuła, że posiada skarb, za któryby inni miliony oddali.
 — Dobrze, możesz pójść ze mną — rzekła.