Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/7

—   381   —

czy dobrze postąpił, czy też rzeczywiście popełnił głupstwo. Po dłuższym namyśle doszedł do wniosku, że właśnie uczynił to drugie i zawstydził się bardzo. Gdy tylko przyjechał do domu i zsiadł z kucyka, wyszła jego matka na przeciw.
 — Robert, chodź tu! — rzekła ostro.
 Usłuchał zawstydzony.
 — Jesteś kłamczuch! — zagrzmiał głos matki.
 — Tak, mamo — odrzekł po cichu, lecz szczerze.
 Czuł się tak upokorzony i zbity, że łzy mu stanęły w oczach. To przyznanie się do winy ułagodziło znacznie matkę, więc rzekła już łagodniejszym tonem:
 — Czy myślisz, że takiego kłamcę będę kochała? Ja już przez ciebie bardzo płakałam.
 Objął ją rączkami za szyję, wspinając się na palcach i zawołał, wybuchając głośnym płaczem:
 — Mamo, ja już się dosyć dzisiaj zawstydziłem, więcej tego nie zrobię, przyrzekam ci.
 — Więc dlaczegoś okłamał służącą?
 — Bo nie chciałem, żebyście wiedzieli, dokąd pojechałem.
 — A gdzie byłeś?
 — U prokuratora, w więzieniu.
 — Boże! Coś tam robił?
 — Wziąłem rewolwer ze sobą i chciałem go zastrzelić, jeżeliby nie wypuścił pana kapitana i wuja Zorskiego.
 — Toż to czyste szaleństwo! — zawołała z przestrachem. — Rozmawiałeś z prokuratorem?
 — Tak.