Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/23

—   397   —

 — Gdy weszła, hrabianka siedziała na łóżku, a Zorski obok niej.
 — Witaj, poczciwa Elwiro! — zawołała Róża.
 Dobrej kasztelanowej potoczyły się łzy po policzku.
 — O, moja kochana, najdroższa kontezzo! — zawołała, płacząc — dzięki świętej Madonnie, że mnie znowu poznałaś. Podczas twojej choroby cierpieliśmy i smuciliśmy się wszyscy bardzo.
 Po zjedzeniu obiadu nabrała rumieńców, a Zorski postanowił dziś jeszcze pomówić z nią o smutnym wypadku, który ją sprowadził z dalekiej Hiszpanii do jego ojczyzny.
 Po jedzeniu zapadła znowu w lekką drzemkę.
 Pani Zorska została z Elwirą w pokoju chorej, a lekarz wyszedł, chcąc raz po długim, nużącym czuwaniu zaczerpnąć świeżego powietrza.
 Przechodząc przez podwórze, ujrzał sternika, siedzącego przed małą chatką na ławeczce. Na widok lekarza wstał i zdjął kapelusz. Zorski odkłonił się i stanął, bo poznał, że sternik chce z nim mówić.
 — Czy mam zaszczyt mówić z doktorem Zorskim? — zapytał Helmer.
 Doktór skinął głową.
 — Pan jest zapewne sternikiem Helmerem, ojcem naszego Roberta?
 — Tak. Dopiero niedawno wróciłem. Chciałbym z panem pomówić o pewnej sprawie, jaka dotyczy pańskiego pobytu w Hiszpanii.
 — A! — zawołał Zorski zdziwiony. — Pan był w Hiszpanii?