Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/12

—   386   —

szlachetnego lekarza wstrząsnął sercami więcej, aniżeli poprzednie łzy i narzekania.
 — Panie! zawołał, to prawie ponad moje siły! Daj mi mocy!
 Wołanie to było modlitwą.
 Bóg widocznie zmiłował się. Zrozpaczony mężczyzna zebrał siły i wziął się na nowo do dzieła. Zaledwie dotknął łyżką wargi chorej, otwarła mechanicznie usta i wypiła fatalny płyn do ostatniej kropli. Zorski odstąpił od niej. Głębokie westchnienie wyrwało się z jego piersi. Położył łyżkę na stół i założył ręce.
 — Ojcze, albo wskrześ Różę, albo daj mi umrzeć!
 — Synu mój — szlochała matka.
 — Nie wiedziałem, że jestem taką duszą z miękkim sercem — rzekł nadleśniczy.
 — W jaki sposób będzie działać lekarstwo? — zapytał prokurator.
 — Wkrótce zobaczy się, czy w ogóle będzie działać — odrzekł Zorski. — Po dziesięciu minutach musi zasnąć. Sen ten trwać będzie długo, może czterdzieści osiem godzin i podczas tego snu ma się stać rzecz najważniejsza. Jeżeli obudzi się przed czasem, to znaczy, że dawka była za słaba i muszę jeszcze dodać. Jeżeli nastąpi rozdrażnienie, niepokój, a nawet febra, to dawka była za silna i chora umrze, jeżeli nie dam przeciwdawki. Trzeba stale obserwować stan choroby i dlatego nie mogę oddalić się ani na minutę od jej łóżka. Muszę poprosić pana kapitana, aby koń był dzień i noc w pogoto-