Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/6

—   352   —

Możesz jeszcze coś dostać. Może chcesz jeszcze coś, prócz tego?
 Chłopiec nie namyślał się ani chwili, rzekł natychmiast.
 — Dobrze, już wiem co.
 — Co takiego?
 — Ale zrobisz mi to?
 — Zrobię, jeśli się to okaże korzystnym dla ciebie, a innym także nie zaszkodzi.
 — Daj mi słowo honoru.
 — Do pioruna, to brzmi całkiem serio! Ty łotrzyku, chcesz mię zmusić do czegoś? Może chcesz jakieś głupstwo popełnić?
 — Nie, masz tylko komuś wybaczyć.
 — A! Hm, znowu to twoje dobre serce. Któż to taki?
 — Powiem dopiero, gdy będę miał twe słowo honoru.
 — Ty łotrze, jesteś przebiegły. Powiedz, czy zaszkodzi to komu, jeżeli przebaczę?
 — Nie.
 — Dobrze więc, masz moje słowo honoru. Teraz zaś powiedz, co masz na sercu?
 — Panie kapitanie, nie łaj Ludwika za to, że dziś spudłował.
 Nadleśniczy zmarszczył czoło.
 — On spudłował? Nie wierzę temu. Był przecież zawsze celnym strzelcem.
 — A jednak to prawda. Powiedział sam, że jest to strzał świński.
 — Hm! cóż więc zastrzelił?
 — Psa.