Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/4

—   350   —

 — Tak.
 — Niech diabli porwą tych leniuchów. Wpakowali chłopcu taki ciężar na plecy i łażą obok leniwie! — złościł się Rudowski. „Zatrąbię im marsza, że nie będą wiedzieć, gdzie stoją!
 Wtem postąpił Robert o krok naprzód i rzekł:
 — Nie, panie kapitanie, nie zatrąbisz im marsza!
 — Nie? A któż mi zabroni, mój paniczyku?
 — Ja.
 — Tak, ty byłbyś rzeczywiście zdolny do oporu. W jaki sposób chcesz mi to właściwie zrobić?
 — Zmusiłem ich przecież, by mi pozwolili nieść samemu lisa!
 — Byłby to zaszczyt nielada, dać się zmusić przez takiego malca.
 — Oho, panie kapitanie, ja nie jestem malcem! Zresztą Ludwik powiedział, że mogę sam zanieść lisa do domu i że mam prawo do tego.
 — Prawo? Prawo to należy się tylko temu, który zastrzelił zwierzynę.
 — To ja właśnie byłem tym strzelcem.
 — Ty? — — —? zapytał nadleśniczy, cofając się ze zdziwieniem o krok w tył.
 — Tak, tu, w sam środek głowy.
 — Do miliona diabłów! Od takiego łotrzyka wszystkiego spodziewać się można. Pokaż no, malcze!
 Zdjął mu lisa z pleców, by obejrzeć dokładnie ranę.