Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/21

—   367   —

jestem związany słowem honoru, że nawet łajać cię nie będę.
 — A komu dał pan słowo honoru, panie kapitanie?
 — Robertowi.
 — Robertowi? To dopiero poczciwy chłopiec. Nie zapomnę mu tego nigdy.
 — Spodziewam się tego. Mógł sobie coś innego wyprosić, a przecież myślał tylko o tym, by oszczędzić ci łajania, na które sobie zasłużyłeś. Gdzie jest leśnik?
 Pogrzebałem go w ogrodzie ze wszystkimi honorami.
 Rudowski byłby jeszcze dłużej zatrważał Ludwika, lecz przerwano mu, gdyż wjechał wóz na podwórze, a w nim siedział komisarz policyjny w towarzystwie trzech żandarmów, trzymających karabiny przed sobą. Obrócił się i udał się do swojego pokoju, nie zwracając uwagi na ich przybycie. Wiedział przecież, że się zjawią prędzej, czy później.
 Rzeczywiście, przybył po krótkim czasie Ludwik, by oznajmić odwiedziny pana komisarza.
 — Niech wejdzie — rzekł nadleśniczy. — Gdzie stoją żandarmi?
 — Obsadzili wejście, panie kapitanie.
 — A! Pięknie, czekaj przed drzwiami.
 Strzelec wyszedł i wpuścił komisarza.
 — Dzień dobry panu nadleśniczemu! — pozdrowił tenże z szyderczą uprzejmością.
 — Dzień dobry. Widzi pan, jak skutkuje dobra nauczka. Rób tylko tak dalej, człowieku.