Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/6

—   296   —

szło czterech żandarmów z korregidorem na czele.
 Teraz drzwi otworzyły się z łoskotem i weszło czterech żandarmów z korregidorem na czele.
 — A, panie Zorski, spotykamy się znowu — rzekł, zobaczywszy lekarza.
 — Rzeczywiście — odpowiedział tenże spokojnie.
 — Zdaje się, że nie podobało się panu w Barcelonie. Uciekł sennor, to źle dla pana. Oprócz tego popełnił pan szereg nowych zbrodni.
 — Na przykład?
 — Porwanie i napad na spokojnych mieszkańców Rodriganda.
 — To brzmi rzeczywiście bardzo niebezpiecznie — zaśmiał się Zorski.
 — Ma pan słuszność. — Spojrzyj na te kajdany. Muszę pana skuć i odprowadzić do Barcelony.
 — Spróbujcie tylko! — rzekł Zorski, powstając i przygotowując się do obrony.
 Korregidor cofnął się prędko i przezornie o krok wstecz i rzekł:
 — Przestrzegam cię, sennor! Zaniechaj oporu. Mam tu czterech żandarmów, a przed domem stoi ich piętnastu. Pański opór nie zdałby się na nic.
 — Nie wierzę temu.
 Słowa te wypowiedział nieznajomy w kącie, Korregidor zwrócił się ku niemu zdziwiony.
 — Któż ty jesteś? — Przyjacielem tych państwa — odpowiedział obojętnie.
 — A! więc pomagałeś im.