Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/18

—   308   —

 — Dlaczego, sennorze? — Pański „Jefrouw Mietje“ żegluje ociężale, pan byś przed nim nie umknął.
 — Skąd pan wie, że chcę przed nim umknąć?
 — Ba, to chyba byłoby dla pana najlepsze!
 — Hm.
 Na to powiątpiewanie rozpalił się Hiszpan jeszcze więcej i rzekł:
 — Macie może armaty na pokładzie?
 — Armaty? — zapytał Holender zdziwiony. Czy mój Jefrouw jest pancernikiem, że musi wojować armatami? Mamy tęgie rusznice na pokładzie, to wystarczy.
 — Duma poprzedza upadek, proszę to zapamiętać, Mynheer.
 — Dobrze, nie zapomnę.
 Przy tych słowach podniósł się Mynheer Dangerlahn. Można było po nim poznać, że ta rozmowa i towarzystwo Hiszpana nie było mu przyjemne. Wypił i wyszedł.
 Gdy przechodził koło bufetu, pochyliła się ku niemu matka Dry i zapytała.
 — Czy przyjdzie Jefrouw Mjetje, Mynheer?
 — Tak — odpowiedział.
 — Kiedy?
 — Zaraz.
 Kroczył poważnie ze świadomością, że jest holenderskim właścicielem okrętu i jego kapitanem. Przy brzegu znalazł swoją łódkę, wsiadł do niej i kazał powiosłować do okrętu. Wszedłszy na pokład statku, udał się wprost ku podwyższeniu, na którym siedziała jego żona i rzucił na nią spojrze--