Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/12

—   302   —

a w nich zjawiła się miss. Miała na sobie czerwoną suknię i dwa nowe pióra u kapelusza, pewny; znak, że zamierza obchodzić jakąś ważną uroczystość.
 — Dzień dobry, sir, powiedziała.
 — Dzień dobry, miss, odpowiedział. Ależ do diabla, miss, jakże to się stało, że przeszkadza pani takiemu staremu kawalerowi w jego porannej modlitwie?
 Zbliżyła się do niego, wyciągnęła doń z najsłodszym uśmiechem dziesięć swoich palców i odparła:
 — Bośmy przecież postanowili razem dziś zmówić modlitwę.
 — Razem? — Rozumie się. Już zamówiłam świadków.
 — Do kroćset! Chce mnie pani może zaskarżyć do sądu?
 — Co to, to nie. Wesele przecież nie jest sądowym terminem.
 — Wesele? Chce może pani urządzić wesele? — zapytał zatumaniony.
 — Tak jest.
 — Pani jest nieroztropna. — Kto jest tym os.... tym szczęśliwcem chciałem powiedzieć.
 — Nie pytaj pan przecież, kochany Wallot. Miłość powinna być wprawdzie czysta i powściągliwa, ale tak blisko przed weselem można przecież już wyznać, iż nie można żyć bez słodkiego przedmiotu miłości.
 — Słodki przedmiot? Niechże mnie licho porwie, jeżeli mam bodaj pojęcie, bez którego to