Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 10.djvu/4

—   266   —

było hałasu i gwaru. Mnóstwo służby kręciło się po schodach i korytarzach, widocznie czyniąc przygotowania do przyjęcia gości. Stąpali jednak tak cicho, z twarzami tak bladymi, że raczej byli podobni do upiorów. Zakonnik od Dominikanów zapytał o kasztelana i po wskazaniu mu jego mieszkania podążył ku drzwiom.
 Poczciwy Alimpo siedział ze swoją Elwirą w pokoju. Na twarzy obojga malował się niezwykły smutek.
 — Ja tego nie wytrzymam — westchnął.
 — Ja również nie — odpowiedziała płaczliwym tonem.
 — Najlepiej zrobimy, zabierając nasz zaoszczędzony grosz i pójdziemy w daleki świat.
 — Tylko nie daleko stąd — wtrąciła.
 — Właśnie daleko, jak najdalej! — rzekł z gniewem. — Do Kafrów, Hottentotów albo do Lapończyków.
 — Czyś nie słyszał, że mają stąd wywieźć naszą łaskawą kontezzę gdzieś daleko w nieznane miejsce?
 — Słyszałem, więc cóż?
 — Co? ja jej nie opuszczę i pojadę z nią choćby na koniec świata.
 Lekkie pukanie do drzwi dało się słyszeć i mnich wszedł do środka.
 — Jesteście sennor Alimpo, kasztelan tego zamku? — spytał, pozdrowiwszy ich uprzejmie.
 — Tak — odrzekł zapytany i podniósł się z krzesła. Elwira również powstała z uszanowaniem.