Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/6

—   240   —

 — Pierwszy raz.
 — Za co cię przymknęil?
 — Sam nie wiem.
 — Kogo ty bujasz, cymbale? Myślisz, że ci uwierzę?
 Zorski wzruszył ramionami. Współtowarzysz niedoli zaś pytał dalej:
 — No, co, nie powiesz?
 — Kiedy naprawdę nie wiem.
 — O, widzisz go, niewiniątko! On nie wie! Każdy, co tu przychodzi, jest niewinny, jak baranek, a potem dopiero okazuje się, co to za ptaszek. No, siadaj, nie mów, że jestem niegościnny.
 — Gdzie mam usiąść? — spytał Zorski, uśmiechając się mimowoli.
 — Na sienniku.
 Zorski, stłumiwszy wstręt, usiadł.
 Zapanowało milczenie.
 — Czym jesteś? — spytał po niejakiej chwili więzień.
 — Lekarzem.
 — Naprawdę?
 — Tak.
 — Bardzo pana przepraszam, sennorze, za moją poufałość — powiedział więzień zmieszany mocno — nie wiedziałem, z kim mówię. Teraz już wierzę, że pan nie wie, za co pana aresztowali.
 Kto pana przesłuchiwał?
 — Korregidor.
 — To szubrawiec, łajdak z pod ciemnej gwiazdy! Czy pan wie, kiedy się pan może spodziewać drugiego przesłuchania?