Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/5

—   155   —

 Cała służba nie znosiła Alfonsa, to też kasztelan odpowiadał krótko i niechętnie.
 — Na co potrzebny Zorski? — badał dalej Alfons.
 — Wielmożny pan hrabia, don Emanuel nagle zachorował.
 — Co? — uradował się „dobry syn“ — cóż mu się stało?
 — Zdaje się, że dostał pomieszania zmysłów.
 — Co? — krzyknął Alfons, udając przestrach — co ty mówisz, Alimpo? Żartujesz chyba?
 — Naprawdę, panie hrabio: don Emanuel dostał pomieszania zmysłów.
 — Zaraz tam przyjdę — rzekł i odszedł od okna Teraz nie potrzebował już udawać zmartwionego, to też na twarzy jego wykwitł błysk złośliwego triumfu.
 — Zwariował! — szepnął — dobrze mu tak! Siostra Klaryssa rzuciła się ku niemu z rozjaśnioną twarzą.
 — Wygraliśmy, Alfonsie, wygraliśmy! — zawołała. — Pan wysłuchał modłów swych wiernych sług! A czy wiesz, kto był narzędziem jego gniewu? Kto hrabiego pozbawił rozumu?
 — Kto taki!
 — Twój ojciec.
 — To niemożliwe, matko. W jakiż to sposób można nagle pozbawić rozumu człowieka, który przed godziną był jeszcze zupełnie zdrów?
 — Nie wiem, synu kochany, ale pewna jestem, że to zrobił twój ojciec, bo uprzedził, że dziś się coś stanie z hrabią.