Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/13

—   163   —

 — Gdzie?
 — Tu na drodze.
 — Pan żartuje — zaśmiał się gadatliwy gospodarz — taki inteligentny sennor miałby coś szukać na drodze?
 — Szukam wozu, który tędy przejechał w nocy — odpowiedział Zorski — widzieliście go może?
 — A możem i widział, bo mam lekki sen i jak tylko ktoś jedzie drogą, budzę się i wyglądam przez okno. Jak wyglądał ten wóz?
 — Zaprzężony był w dwa konie. Jeden z nich był siwy, a drugi gniady. Jechali na nim marynarze.
 — Aha! — pokiwał głową gospodarz — kiedyż to było?
 — Wieczorem jechali tędy do Rodriganda, a około świtu wracali w stronę Barcelony.
 — Całkiem słusznie — potakiwał karczmarz.
 — Widzieliście ich? — zapytał doktór.
 — Tak, sennorze, wstąpili do mnie, gdy jechali do Rodriganda.
 — Doprawdy? — uradował się doktór? — Widzieliście ich? Znacie ich może?
 — Znam tego, który powoził.
 Zorski wyjął z kieszeni złotą monetę dziesięciodukatową i rzekł: — dostaniecie to, jak mi powiecie wszystko, co wiecie o tym człowieku.
 Oczy karczmarza zabłysły radością. Gospoda jego należała do najuboższych w okolicy i nieczęsto zdarzała mu się taka gratka.
 — Proszę dać, sennorze — rzekł.
 — Dam, ale naprzód musicie mi powiedzieć wszystko, co wiecie.