Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/9

—   131   —

 — To porucznik de Lautreville — rzekł doktór.
 — Porucznik... de Lautreville? — powtórzył hrabia, blednąc — czy to prawda, sennorze?
 Marianowi serce ścisnęło się bólem, ale odpowiedział mężnie: — Tak, panie hrabio.
 Hrabia jęknął żałośnie, zakrył oczy i opadł na fotel. Zapanowało milczenie.
 — Różo — rzekł wkońcu — powiedz panom, że mogą odejść. Niechaj zostanie ze mną sennor Zorski tylko.
 Obaj młodzieńcy wyszli. Na korytarzu Alfons zmierzył nienawistnym spojrzeniem rywala i ruszył do pokoju matki. Czekali już tam na niego z niecierpliwością rodzice.
 — No i co? I co? — zapytali jednocześnie.
 — Nie chce mnie znać wcale — odpowiedział Alfons ponuro.
 — Ach! — jęknęła siostra Klaryssa — co za grzesznik, o Boże, jak mógł odepchnąć rodzonego syna!?
 — Jakże to było? spytał natariusz.
 — Na mnie nie patrzał wcale, tylko chciał uściskać tego zbójeckiego przybłędę porucznika.
 — On tam był?
 — Był. Wszedł razem ze mną. Zorski kazał służbie poprosić nas obu jednocześnie.
 — Co za łajdak z tego doktora! — wściekał się Kortejo. — On to wszystko urządził! No, a co było dalej? Mówiłeś mu, że ty jesteś Alfons?
 — Mówiłem, ale on zaczął jęczeć i płakać, a potem kazał nam obu wyjść i został z Zorskim.