Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 02.djvu/8

—   38   —

zakonnik. — Umarły jest chrześcijaninem i jako taki ma być pogrzebany.
 — Co mnie do tego? — — machnął ręką kapitan. — Róbcie sobie z nim, co chcecie. Czy Mariano już wstał?
 — Tak.
 — Niech przyjdzie zaraz do mnie.
 W parę minut później do celi herszta wszedł Mariano. Był blady, ale spokojny i opanowany i nikt nie poznałby teraz nienawiści, jaką żywił do kapitana.
 Kapitan przyjął go ze zwykłą sobie rubaszną poufałością.
 — Jak się ma twój koń? — spytał.
 Twarz młodzieńca rozjaśniła się. Widocznie wzmianka o ulubionym wierzchowcu była dlań przyjemna.
 — Ledwie go będzie można poskromić — rzekł. — Stoi już więcej niż miesiąc w końskiej jaskini na górze i musiałem go zabrać stamtąd, bo bije i kąsa swoich towarzyszy.
 — Uważaj, żeby nie było jakiego nieszczęścia. Gdy koń długo nie widzi jeźdźca, nietrudno później o nieszczęście.
 — Czy mam go ujeżdżać, kapitanie?
 — Tak.
 — W jakim kierunku?
 — Daleko, do Manrezy i zamku Rodriganda.
 — O, to naprawdę bardzo daleko, kapitanie!
 — Będziesz miał dość czasu na te wycieczki. Możliwe, że wypadnie ci tam pozostać nawet przez pewien czas.
 Wyraz szczerego zadowolenia pojawił się na twarzy Mariana. Myśl o pozbyciu się towarzystwa zbójów