Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/8

—   6   —

 Notariusz żachnął się niecierpliwie. Zrozumiał przycinek herszta rozbójników, ale nie chciał dać za wygraną.
 — Sennor kapitano — rzekł — nie jestem dzieckiem, by mi pan opowiadał takie bajeczki. Powiedz lepiej, ile to będzie kosztowało. Zaznaczam, że zapłacę każdą żądaną sumę.
 — Szkoda gadać, sennorze. Nie zrobię tego, choćbyś mi zapłacił dziesięć tysięcy dublonów.
 — To pańskie ostatnie słowo?
 — Najostatniejsze, sennorze. „Brygant“ to człowiek honoru i dotrzymuje zawsze swoich zobowiązań.
 — Szkoda.
 — Trudno, nie mogę inaczej. A kim jest drugi klijent?
 — Lekarz z Polski.
 — No, tego doktora, panu „załatwimy“. Nawet od pana po starej znajomości nie zażądam wiele. Gdzie ten człowiek mieszka?
 — U hrabiego Rodriganda.
 Herszt skrzywił się.
 — Nie bardzo miła dla nas robota... Gość Rodriganda?
 To mi się nie podoba.
 — Ba, a któż panu zabroni go sprzątnąć?
 — Mówiłem już panu, sennorze, że my naszych przyjaciół nie tykamy.
 — Ależ ten cudzoziemiec nie jest chyba waszym przyjacielem?
 — No nie, w każdym jednak razie jest to gość hra-