Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/24

—   22   —

 — Przybyłem tu na wezwanie hrabianki i zostanę dopóty, dopóki ona tego będzie żądać.
 Alfons zadzwonił. Na korytarzu wszczął się ruch i we drzwiach ukazali się lokaje.
 — Zabrać mi stąd tego człowieka! — krzyknął hrabia.
 Ale Zorski nie stracił odwagi. Zwrócił się w stronę służących z tak groźną miną, że cofnęli się na korytarz. Potem skierował się w stronę hrabiego Alfonsa, pochwycił go za rękę i ścisnął ją z taką siłą, że Alfons ryknął z bólu.
 W tej chwili otworzyły się drzwi sypialni i na progu stanął hrabia Emanuel de Rodriganda Sevilla. Był to wysoki starzec, majestatyczny, poważny.
 Szedł powoli jak duch, siwe włosy jego srebrzyły się na skroniach, a rozwarte szeroko, niewidzące oczy, zdawały się spoglądać z wyrzutem na obecnych. Usłyszał głosy kłótni i zerwał się ze stołu operacyjnego pomimo zakazu lekarza.
 — Co się tu dzieje? Co się stało?
 — Ojcze drogi — zawołała Róża i schwyciła rękę hrabiego. — Nie pozwolę cię zabić! Operacji nie będzie.
 — Dziecko, co ty mówisz?
 — Oh, nie wierz im, daj się zbadać przez lekarza, którego sprowadziłam dla ciebie.
 — A któż to taki?
 — O, to znany lekarz z Paryża.
 — W takim razie proszę pana do mego pokoju.
 Okazało się po zbadaniu, że rzeczywiście operacja jest niepotrzebna. Zorski twierdził, że można usunąć kamień leczeniem i to w przeciągu bardzo krótkiego czasu.