Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/206

 — Trochę w tym wina i tego powietrza tatrzańskiego — rzekł Karol. — Zdaje mi się, że wszyscy to odczuwamy, iż człowiek w górach skłonniejszy do kłótni ale i do kochania.
 — O to prawda! — zawołała Lusia — ja w istocie chciałabym już to się czubić, już to całować!
 — Ależ Lusiu! — upominała znów Ciocia.
 — Kogo? — szepnąłem nieznacznie.
 — A choćby i pana Tadeusza? — odparła dziewczyna, robiąc szelmowską minę.
 — Ty Karolu — rzekłem — i bez powietrza tatrzańskiego masz dużo uporu. Najlepiej o tym świadczy pewna historyjka, którą mi opowiadałeś.
 — Jaka? jaka? — wołały panny. — Niech pan opowie!
 — Było tak: Karol z kolegą swym, księdzem, wybrali się nad morze północne, gdzieś na Sylt.
 W podróży zajechali do hotelu na nocleg. Przed spaniem ksiądz otworzył okno, mówiąc, że nie lubi spać przy zamkniętym oknie. Po kwadransie Karol zapala lampkę elektryczną, wstaje i zamyka okno, mówiąc, że zimno. Za ćwierć godziny świeci znów ksiądz, wstaje i otwiera okno; Karol znów zamyka i proszę sobie wyobrazić, tak robią aż do rana. Naturalnie, że więcej nie nocowali już razem; czyż nie charakterystyczne?
 — Radźmy jednak o Garłuchu — mówiła Ciocia.