Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/51

— 49 —

 Niespodziewanie wieczorem nastąpiła poprawa. Gorączka spadła. Kazał podnieść się wyżej i usiadł. Bez protestu wypił szklankę śmietanki i powiedział:
 — Zdaje mi się, że będę żył!
 — Na pewno, na pewno, Janku! Kryzys minął, to oczywiste. Czujesz się silniejszy. Zobaczysz, za miesiąc wrócisz zupełnie do zdrowia.
 — Tak myślę. Czy Mariola jeszcze nie śpi?
 Nigdy nie nazywał jej tym imieniem. Nie lubił go i od początku nazywał ją po prostu Marysią, do czego z czasem przyzwyczaiła się i Beata.
 — Nie, jeszcze nie śpi. Odrabia lekcje.
 — Więc jeszcze masz czas na lekcje z nią?...
 Umilkł, a po chwili powiedział:
 — Boże, ile ja tobie i jej wyrządziłem krzywdy.
 — Janku! Jak możesz mówić takie okropne rzeczy! — przeraziła się.
 — To prawda.
 — Sam w to nie wierzysz. Dałeś nam tyle szczęścia, tyle najpiękniejszego szczęścia!...
 Przymknął oczy i szepnął:
 — Kocham cię, Beato, z każdym dniem bardziej. I to ta moja miłość nie pozwoli mi umrzeć.
 — Nie umrzesz, nie możesz umrzeć. Bez ciebie życie dla mnie byłoby gorsze od śmierci. Ale nie mówmy o tym To już minęło dzięki Bogu. Wiesz co! Zawołam Marysię. Już tak dawno ciebie nie widziała. Pozwól!
 — Nie powinienem. Tu powietrze pełne zarazków. Już i to mnie przejmuje obawą, że ty wciąż nim oddychasz. Dla jej młodziutkich płuc to trucizna.
 — Niech więc stanie na progu. Zamień z nią chociaż kilka słów. Ty nawet nie wiesz, jak się ona o to dopomina.
 — Dobrze — zgodził się.
 Beata uchyliła drzwi i zawołała:
 — Marysiu! Tatuś pozwala ci przyjść.
 — Tatusiu! — rozległ się z głębi domu radosny pisk, a później tupot prędkich kroków.
 Dziewczynka wbiegła i stanęła nieruchomo. Już od dwóch tygodni nie widziała chorego i zmiana, jaka w nim zaszła, widocznie ją przeraziła.
 — Tatuś ma się dziś lepiej — prędko mówiła Beata — ale pozwala ci tylko stać przy drzwiach. Wkrótce już wstanie i będziecie znowu razem chodzić do lasu.
 — Jakże tam ci idzie, drogie dziecko? — zapytał Oksza.
 — Dziękuję, tatusiu. A wie tatuś, że podmyło tę krzywą brzozę przy Siwym Ruczaju?
 — Podmyło?