Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/124

—  122   —

 — Choćby nawet — obtarła łzy. — Przecie ludzie słyszeli, rozejdzie się po miasteczku. Gdzie ja oczy podzieję?
 — Oj, panno Marysiu, a po cóż pani ma oczy chować? Pani sumienie czyste, to grunt.
 — Nie każdy uwierzy, że czyste.
 — Kto sam uczciwy, ten uwierzy, zły i w kościele brudu się dopatrzy. Ale na złych nie ma co zważać. Ot, było, minęło, przeszło. Widzi pani — pokazał koszyk — do sadownika idę po truskawki. Nie pójdzie pani ze mną? Dobre truskawki, takie wielkie. A słodkie.
 Uśmiechnęła się:
 — Dziękuję, muszę śpieszyć do domu... Do widzenia.
 — Do widzenia, panno Marysiu. A przejmować się nie ma czym.
 Zatrzymała się i powiedziała jeszcze szczerze:
 — Pan jest taki dobry dla mnie... Nigdy tego nie zapomnę.
 Sobek skrzywił się i machnął ręką:
 — Jaka tam i dobroć. Nie ma o czym gadać. Do widzenia.
 Nucąc pod nosem jakieś tango, poszedł do ogrodu. Wybrał truskawki, potargował się, zapłacił, wrócił do domu. Przepadał za truskawkami. Wysypał je na dwa głębokie talerze, utłukł w moździerzu cukier, przyprószył nim gęsto jagody, ostrożnie przemieszał i odstawił, by przeszły cukrem. Lubił wszystko robić systematycznie.
 Tymczasem zagotował wody na herbatę, wyjął z szafki chleb i masło. To była jego kolacja, dziś z racji soboty, zakończona taką wspaniałą leguminą, jak talerz soczystych, pachnących truskawek. Drugi zostawił na jutrzejszy obiad.
 Potem zmył naczynia, wytarł, ustawił, wziął ze ściany swoją piękną mandolinę i wyszedł.
 Latem w sobotnie wieczory cała młodzież była na ulicach, a głównie na Krowiej Promenadzie. Pan Sobek wciąż spotykał znajomych. Z niektórymi przystawał, pogawędził, pożartował, innym tylko ukłonił się z daleka. Przeszedł Wileńską, ulicą Napoleona, potem doszedł do Trzech Gruszek i zawrócił. Dziewczęta usiłowały ściągnąć go każda do swego towarzystwa. Zawsze przyjemnie jest posłuchać muzyki. On jednak wymawiał się i spacerował sam, brzdąkając od czasu do czasu kosteczką po strunach.
 Gdy przechodził ulicą Oszmiańską, zobaczył na ganku u Lejzora kilku młodych ludzi. Siedzieli i palili papierosy.
 — Ej — zawołał jeden — panie Sobek. Chodź pan, zagraj co.
 — Jakoś ochoty nie mam — przystanął Sobek.
 — Co tam ochota — odezwał się drugi głos. — Siadaj pan z nami, to i ochota przyjdzie.
 — A z wami ja nie usiądę — odpowiedział Sobek.
 — Czemuż to?