Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/49

 — A tu poznała mnie pani?
 — Oczywiście!
 Powiedziała to z takim akcentem, że aż się zarumieniła. Runicki dostrzegł to i odrazu poczuł większą pewność siebie. Jednocześnie doszedł do przekonania, że Nieczajówna o wiele awantażowniej wygląda zbliska, niż na scenie, i że jest bardzo miła.
 — Jakaż szkoda — westchnął — że nie jadamy przy wspólnym stole. Pani ma miłe towarzystwo?
 — Owszem.
 — Ja nie. Nudzę się i obawiam się, że z nudów zacznę jeść tyle, że utyję. Rozmowy przy moim stole nie należą do zajmujących.
 — Ja myślałam inaczej — zaśmiała się.
 — Dlaczego?
 — Robi pan wrażenie bardzo zajętego.
 — Ja? — oburzył się — kim?
 — No, nie tymi dwoma starszymi panami, ani tym oficerem marynarki...
 — To lekarz okrętowy.
 — Więc i nie lekarzem, ale tą piękną blondynką.
 — Aż piękną? Czy to nie nadmiar uprzejmości z pani strony?
 — Rzeczywiście, pan myśli zapewne o jej uszach?... Tak, ma zaduże i nieładne. Nogi też są cokolwieczek zaszczupłe, ale pozatem jest śliczna.
 Runicki przypomniał sobie nogi i uszy pani Znanieckiej. Aż sam zdziwił się sobie, że dotychczas tego nie zauważył. Naprawdę to ją szpeciło.
 — Ale pani ma wyrobioną spostrzegawczość — zauważył z uznaniem — strach mnie ogarnia na myśl, ile też defektów znajdzie pani we mnie?
 — Sądzę, że niedużo.