Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/227

rzeniem Magdy stały się cichsze, sztywniejsze, ale zato bardziej wytworne, bardziej pańskie.
 Nawet taki facecjonista i mistrz od wybryków, jak Władek Zaimski z Bezmianowa, któremu przebaczano tysiączne nietakty, a który przyjechał wprawdzie z frakiem w walizie, jak wszyscy — ale w sportowem ubraniu, zażenował się po przywitaniu Magdy i aż do wieczora nie pokazał się, ukrywając się w sypialni Ksawerego. A przecie Magda powiedziała mu tylko:
 — Ładnie to z pańskiej strony, panie Władysławie, że przerwał pan dla nas zapewne miłą przejażdżkę konną.
 Ksawery, który to słyszał, rósł jak na drożdżach. Przechodząc obok Magdy, szepnął:
 — Brawo! Dałaś mu po nosie, z pierwszoklaśnym fasonem.
 — Mój Wery — zatrzymała go — Zastanów się, jakie to zabawne...
 — Co?
 — No to, że nawet wytworność chwalisz trywjalnemi, gminnemi wyrazami.
 Zaniepokoił się:
 — Przecież nikt nie słyszał?
 Magda zmierzyła go zimnem spojrzeniem:
 — Owszem. Ja słyszałam.
 Skrzywił się, ale zaraz roześmiał się i pocałował ją w rękę:
 — Przepraszam, kochanie.
 Odszedł, a Magda, słuchając jakichś nudnych wywodów siedzących obok prałata Skuminy i wojewodziny Buszerowej, z goryczą rozmyślała o Ksawerym, o tym warchole Zaimskim, o nich wszystkich. Wydawali się