Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/183

poswojemu szczęśliwa. Panna Klementyna nikogo nie kocha i przez nikogo nie jest kochana.
 Więc można żyć wśród nich samotnie. I nie potrzebować żadnego oparcia, a rządzić, być u siebie... Tak! Pewnie... To ona uratowała Wysokie Progi, ona związała z niemi swoje życie, ona jest w nich panią...
 Zgóry dobiegał niski alt pani Miry:
 — ...będę zatem czekała kartki od ciebie — mówiła — ale jeżeli nie przyślesz do południa...
 Magda nie chciała podsłuchiwać. Zresztą już była zdecydowana. Pewnym i spokojnym krokiem szła pod górę.
 Ksawery na jej widok cofnął się o krok i upuścił szpicrutę, którą trzymał w ręku. Pani Mira zbladła i urwała w pół zdania.
 Magda skinęła głową i powiedziała całkiem spokojnie:
 — O ile się nie mylę, pani Czerska?...
 Oboje milczeli, wobec czego dodała:
 — Bardzo mi przyjemnie.
 — Właśnie spotkaliśmy się — jąkał się Ksawery. — Jechałem właśnie z Hańczy...
 Magda uśmiechała się ironicznie:
 — Pocóż te tłumaczenia się, mój drogi?... Wystawiasz panią w takiem świetle, jakby... jakby czatowała na ciebie.
 — Pani wybaczy — wybuchnęła Czerska — ale...
 — Wiem doskonale — wzruszyła ramionami Magda — że mój mąż bywa codziennie w Borychówce.
 — Więc nie czatuję na nikogo po drogach!
 — Cóż za różnica: po drogach, czy w domu?... Kobieta w pani wieku... Chociaż naprawdę jest pani znacznie młodsza i ładniejsza, niż mogłabym sądzić z tego,