Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/41

 — Tak, Gogo. Jedynym synem.
 Zaśmiał się pojednawczo:
 — Dobry żart! Kimże ja w takim razie jestem? Czy nie powiedziała ci tego?
 Miał minę rozbawioną.
 — Owszem, powiedziała. Ty jesteś jej synem, Maciejem Zudrą.
 — Ja?... Ja?... — Gogo wybuchnął głośnym niepohamowanym śmiechem — Ja Zudrą?... Cha... cha... cha... Wybacz, Kate... Cha... cha... cha... Wybacz, ale nie mogę się powstrzymać... Moja cudna, moja kochana Kasieńko... To tym się tak frasowałaś?... Takimi głupstwami! Cha... Cha...
 — To nie są głupstwa, Gogo. To prawda.
 W jej tonie było takie przeświadczenie, że się aż zdziwił:
 — Jak mogłaś uwierzyć w podobne bzdury!
 — Ludzie na łożu śmierci nie opowiadają bzdur.
 — Więc majaczą — zawołał prawie z gniewem, zły że taka inteligentna istota jak Kate wzięła podobne nonsensy na serio. — Majaczą, miewają halucynacje. Ta poczciwina nagadała ci bajek, a ty...
 — Gogo — przerwała Kate. — Nie jestem tak naiwna, jak myślisz. I nie zaczynałabym tej rozmowy, nie podnosiłabym tej sprawy, gdybym nie wiedziała, gdybym nie wiedziała z całą pewnością, że Michalinka wyznała prawdę.
 Roger opanował się. Traktowała tę absurdalną historie tak poważnie, że należało równie poważnie udowodnić jej, że została wprowadzona w błąd. Zapytał wiec spokojnie:
 — Wynikło by z tego, że mnie i Maciejka zamieniono?
 — Tak.
 — I któż tego dokonał?
 — Ona. Michalinka, twoja prawdziwa matka.
 — Nie nazywaj jej proszę moja matką... Później będziesz się rumieniła, gdy sobie to przypomnisz. Ale czy nie zastanawiałaś się, w jaki sposób mogła tego dokonać?
 — W bardzo prosty. Mając do karmienia dwoje niemowląt w jednym wieku i nie podlegając niczyjej kontroli, zapragnęła swemu synowi zapewnić lepszy los. I zamieniła.