Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/324

sze warunki niż narazić swoje sprawy prywatne na rozgłos i plotki.
 — Ma pan rację — przyznała. — Kate jest taka.
 — Więc widzi pani.
 — Ale można postarać się wpłynąć na nią.
 — Ja w to nie wierzę.
 Milczał paląc papierosa.
 — Jeżeli chodzi o sprawę rozgłosu — odezwała się Jolanta — to rozgłos powstałby wtedy, gdyby rozwód odbywał się wbrew woli Goga.
 — Oczywiście.
 — A czy nie można skłonić go do dobrowolnego ustępstwa?
 — Nie sądzę.
 — To jest człowiek słaby i bez charakteru — zauważyła Jolanta.
 — Tak, ale zapomina pani o tym, że on ją kocha.
 Jolanta zniecierpliwiła się:
 — Miłość takiego bubka nie ma żadnego znaczenia.
 — Dla niego ma.
 — Jest pan zdania, że nie uda się skłonić go do przyzwoitego załatwienia sprawy?
 — Nie wiem. Pomyślę o tym. W każdym razie tu widzę jedyną drogę wyjścia.
 — Przesadza pan. Rozmówię się z Kate i zobaczy pan, że jakoś doświdruję się do jej wnętrza.
 — Proszę panią tylko o jedno — zaczął.
 — O co?
 — O wyeliminowanie z tej rozmowy mojej osoby. Nie chciałbym, by wiedziała, by mogła się domyślać, że roztrząsaliśmy tę kwestię z panią.
 — Mogę to panu obiecać.
 — Dziękuję pani.
 Wstał i pożegnał się. Po jego wyjściu Jolanta natychmiast zatelefonowała do Kate i umówiła się z nią na ranek.
 — Mam do pani mnóstwo interesów — zakończyła rozmowę — przyjdę punktualnie o jedenastej.
 Gdy nazajutrz przyszła, zastała Kate w łóżku. Domyśliła się