Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/56

kowatą czuprynę ruchem zniecierpliwienia. Wreszcie zatrzymał się przed Anną i oświadczył apodyktycznie:
 — Pani przypomina mi Anielę Bożymową. Ten typ. Nie znajduje pani?
 — Nie wiem — odpowiedziała Anna.
 — Więc ja pani mówię.
 Zadzierzyście podrapał się po ciemieniu, podniósł głowę, przymrużył oczy i schował ręce do kieszeni, wypinając przed siebie lekko zarysowujący się brzuszek. Wyglądał tak, jakby gdzieś w przestrzeni dojrzał coś, co przykuło jego uwagę.
 — Kto to może być? — łamała sobie głowę Anna.
 — Pani mieszka na wsi — orzekł nagle jegomość — i to stanowi o różnicy, jaka zachodzi między panią i Anielą.
 — Nie mogę osądzić, gdyż nie znam tej pani.
 — Co?... — zdziwił się — to jest bohaterka mojej ostatniej powieści. Nie czytała pani?
 — Wie pan — postanowiła wymanewrować Anna — tyle się czyta... To jaki tytuł?
 — „Bękarty“.
 — Tego jeszcze nie czytałam.
 Spojrzał na nią i uśmiechnął się pobłażliwie.
 — Na prowincję nowości później dochodzą — tłumaczyła się.
 — Naturalnie, naturalnie — powiedział tonem obojętności i poniekąd politowania — a „Żagiew“ pani czytała?... Może „Krzywdzone“?...
 — Aha — zawołała uradowana — oczywiście czytałam!
 — No, widzi pani... Hm... To dobrze.
 Teraz już wiedziała, z kim ma do czynienia. Autorem „Krzywdzonych“, nudnej i hałaśliwej powieści był Bernard Szawłowski. Znała kilka jego rzeczy i pamię-

54