Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/325

rać? Postępowała zgodnie ze swemi instynktami, których żadna tresura nie wzięła w ryzy. Jest tu tylko moja wina, że nie wszystko powiedziałem. Zdawało mi się, że twój wpływ dobrze podziała na tę małą.
 — Dziękuję ci — smutno uśmiechnęła się Anna.
 — Za co?
 — Uważasz mnie za wyjątek. Zresztą, mój kochany Władku, nie wmawiaj we mnie, że naprawdę tak źle myślisz o kobietach. Kochałeś bardzo twoją matkę...
 — I cóż z tego? To jest kwestja stosunku emocjonalnego.
 — Ach więc i mężczyźni nie zawsze zajmują stanowisko racjonalne?!
 Teraz, gdy Litunia powoli odzyskiwała zdrowie, całe wieczory spędzali przy jej łóżeczku na długich rozmowach, a o czemkolwiekby zaczęli mówić, Władek zawsze wkońcu nawracał do swego „prześladowczego tematu“, do kwestji kobiecej.
 — Właściwie mówiąc, karanie i wogóle sądzenie kobiet na podstawie prawodawstwa męskiego jest niesprawiedliwością. Skoro doszliśmy w sądownictwie do uzależnienia wyroku od pobudek zbrodni, od stanu psychicznego i t. d., musimy żądać, by wzięto pod uwagę to, że kobieta jest całkiem odmienną organizacją psychiczną.
 — Oczywiście niższą — podstępnie dopowiadała Anna.
 — Nie o to chodzi. Odmienną. Trzeba stworzyć sądy dla kobiet, a nawet wyrokowanie w tych sądach powierzyć kobietom. Już wy tam lepiej znacie się między sobą. I w dodatku jestem przekonany, że wyroki wówczas będą znacznie surowsze. Kobieta z łatwością wyprowadzi mężczyznę w pole...
 — O?!
 — A tak, z łatwością, gdyż umysł męski nie jest

323