Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/281

 Złożyła papiery, wzięła dwie teczki i poszła do Martynowicza.
 Stary prokurator, przejrzawszy akty, zapytał:
 — Cóż to pani dziś taka wesoła?
 — Z czego pan wnioskuje, że jestem wesoła? — zaśmiała się Alicja.
 — No tak... hm, może źle się wyraziłem, nie wesoła, tylko hm... język ludzki jest częstokroć bezsilny, brak w nim wielu określeń. Prawda?
 — Zgadzam się z panem w zupełności.
 — A widzi pani. Jestem bystrym djagnostą, ale kiepskim majstrem w definjowaniu tych różnych faramuszek... W każdym razie przyznaje pani, że jest pani dziś w jakimś szczególnym nastroju?
 — Jest pan dobrym psychologiem — przyznała z uśmiechem.
 Martynowicz zdjął szkła i zatarł ręce:
 — Che... che... che... Jakby tu powiedzieć. A pani nie pogniewa się?
 — Za co?
 — Ot, za żart.
 — Nigdy w świecie.
 — Widzi pani, ja jestem z Wileńszczyzny, a u nas tam to taki nastrój określają, hm... tylko, jak pani pogniewa się...
 — Śmiało, panie prokuratorze!
 — Sama pani chciała. Więc mówią tak: — wiosna idzi, kochać chce si, a kochadło tak daleko!
 Alicja wybuchnęła śmiechem, a Martynowicz kontent z dowcipu klepał się po kolanach.
 — Jednego nie rozumiem — powiedziała Alicja — dlaczego „kochadło“ ma być daleko? Może jest właśnie bliżej, znacznie bliżej, niż pan przypuszcza...
 Rzuciła mu przytem powłóczyste spojrzenie i z trudem hamowała się, by nie parsknąć śmiechem na widok nagłego zażenowania tego starszego pana, pośpiesznie nakładającego okulary i bez potrzeby, przekładającego papiery.