Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/371

nie dostarczy jej do skopiowania bardzo ważnych i tajnych dokumentów państwowych. Oczywiście mój mąż kategorycznie odmówił i zapowiedział, że złoży na nią doniesienie. Ja uprosiłam go, by mi to powierzył, gdyż przy sposobności pragnęłam zobaczyć pana pułkownika, a już wiedziałam z góry, że mogę liczyć na pańską dyskrecję, za którą jestem ogromnie wdzięczna.
 Na pytanie pułkownika wyliczyłam z notatki Freda o jakie dokumenty chodziło i zapytałam, czy w razie aresztowania tej kobiety jej brudne oszczerstwa, rzucane na Jacka będą brane pod uwagę.
 Od początku zastanowił mnie spokojny uśmiech, który nie schodził z twarzy pułkownika. Teraz sięgnął do szuflady i położył przede mną fotografię, pytając:
 — Czy o tej kobiecie pani mówi?
 Szeroko otworzyłam oczy: przede mną leżała podobizna miss Elizabeth Normann.
 — Tak — zawołałam w najwyższym zdumieniu.
 — Mieszka w hotelu „Bristol“ pod nazwiskiem Elizabeth Normann. Czyż nie tak?
 — Ależ pan pułkownik wie o niej!
 — Nie myli się pani. Mamy ją na oku odkąd przyjechała do Polski.
 — Od Bożego Narodzenia?
 Przecząco potrząsnął głową:
 — O, nie. Bawi już tu od jesieni. Co prawda przedtem używała innego nazwiska i innej powierzchowności.
 — Więc pan wiedział, że ona jest szpiegiem? Dlaczegóż pan jej nie aresztował?
 Spojrzał na mnie z miną zupełnie rozbawioną:
 — Widzi pani, czasami obcy szpieg może być bardzo pożyteczny. Na przykład dzięki tej pani zdołaliśmy zlikwidować kilku wysoce niebezpiecznych jej wspólników i przeciwników. Właści-