Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/309

chrząknął i sięgnął po teczkę, z której wydobył plik papierów:
 — Przystąpmy jednak do rzeczy — zaczął. — Otóż przede wszystkim muszę pani zakomunikować, że miss Elisabeth Normann i tancerka kabaretowa Sally Ney są jedną i tą samą osobą. Szereg osób rozpoznało ją w Buenos Aires. Nie może być co do tego najmniejszej wątpliwości.
 — Więc jednak? — zawołałam triumfująco.
 — Tak. Nie omyliła się pani. Zresztą osoba ta, jak udało się nam ustalić, używała w różnych miejscowościach globu różnych nazwisk. Dotychczas naliczyliśmy ich dwanaście.
 — Czy między innymi nie używała mego nazwiska? — zapytałam z niepokojem.
 Spojrzał na mnie bardzo uważnie:
 — Czy miałaby ku temu jakieś podstawy?
 Wzruszyłam ramionami:
 — Jeżeli ktoś używa wielu nazwisk, można być pewnym, że robi to bez żadnych podstaw prawnych.
 Przecząco potrząsnął głową:
 — Jako madame Renowicka nie występowała nigdzie. Raz tylko, w ubiegłym roku w Rzymie, a następnie podczas podróży po Libii posługiwała się polskim nazwiskiem...
 Pochylił się nad papierami i z trudem wyrecytował:
 — Halina Jaszczołt. Strasznie trudne nazwisko.
 Uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo:
 — Czy Polakom też z taką trudnością przychodzi wymawianie nazw cudzoziemskich?
 — O, nie — zaprzeczyłam. — Chyba, że są to nazwy na przykład flamandzkie. Nigdy sobie nie umiałam z nimi poradzić.
 — Chętnie podjąłbym się lekcyj, gdyby pani kiedyś zawitała do nas. — Skłonił się nie bez kokieterii.
 — Z tego wynika, że pan niedługo zabawi w Warszawie?
 — Muszę stąd wyjechać jak najprędzej. Mam dwie bardzo