Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/28

jeżdża? Przypadkiem udało mi się stwierdzić, że podniósł wszystkie pieniądze z banku.
 Stryj Albin gwizdnął przeciągle:
 — Wszystkie?... To znaczy ile?
 — Coś pięćdziesiąt dwa tysiące.
 — Psiakrew. Mają ludzie pieniądze — mimochodem zauważył stryj i dodał. — Nie zostawił ani grosza?
 — Owszem, coś kilkaset złotych. Ale to jest nieważne.
 — W porównaniu z tamtą kwotą — oczywiście. Powiedzże mi moja mała, czyś już mówiła o tym z rodzicami?
 — Ależ niech Bóg broni! Stryj może sobie wyobrazić, co ojciec by zrobił!
 — Tak, ten stary idiota, ma się rozumieć, narobiłby alarmu. Postąpiłaś, kochanie bardzo inteligentnie, żeś ani mężowi, ani rodzicom nie pisnęła słówkiem o swoim odkryciu. Rzecz w istocie wymaga największej dyskrecji.
 Wzięłam stryja za rękę:
 — Drogi stryjaszku, stryj mi pomoże. Prawda?...
 Zamyślił się i wreszcie skinął głową:
 — Nawet z dużą przyjemnością. Ale pod jednym warunkiem
 — Och, stryju, — zawołałam uszczęśliwiona — byłam pewna, że stryj mi nie odmówi! Ja przecie literalnie nie mam do kogo udać się o radę, o pomoc!
 — Służę ci, ale pod jednym warunkiem — podkreślił.
 — Ale stryjaszek chyba nie postawi takiego warunku, który... na który...
 Zmarszczył brwi, lecz od razu się rozpogodził i obrzuciwszy mnie ironicznym spojrzeniem (on jednak naprawdę jest świetny!) powiedział:
 — Moja mała. Cóż ty sobie wyobrażasz, że ja, ja! muszę uciekać się do takich sposobów dla zdobywania kobiet?
 Zaczerwieniłam się, a on dodał: