Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/41

 — Któż w to uwierzy?
 — A niech nie uwierzą. My się mamy martwić, że nam jakieś łapserdaki nie uwierzą? Niech dowody przedstawią!
 — Czyli, mówiąc poprostu, chce pan ich oszukać?
 — Panie! Proszę się liczyć ze słowami! — oburzył się staruszek.
 — No, a jak to nazwać? — zapytał z ironją Andrzej.
 — Jest pan tu przybyszem i człowiekiem młodym i pozwala pan sobie obrażać mnie w moim własnm domu! Mnie cała Warszawa zna, panie! Zna i szanuje! A pan, przybysz, raptem…
 — Nie miałem zamiaru — przerwał Dowmunt — obrazić pana. Zauważyłem tylko, że nie byłoby zapewne rzeczą miłą, gdyby ten „Lokalpol“ oskarżył pana o oszustwo.
 — Jeżeli mnie, to i pana.
 — Nie. Ja im zapłacę, bo się zobowiązałem.
 — Otóż twierdzę, że to rozrzutność. Zgubna rozrzutność. Zaskarżyć zaś do sądu nie mogą, bo sami poszliby do kryminału. Tak, panie, do kryminału.
 — Za co?
 — Jakto za co? Za sprzedawanie mieszkań. To pan nie wie, że za to jest więzienie? Goldwasser, co ma kamienicę na Zielnej, sprzedał mieszkanko i to jakie! Maleńkie, dwupokojowe mieszkanko i już drugi miesiąc siedzi w kryminale, bo pośrednik wygadał się i sam teraz siedzi. Tak uczciwy człowiek, jak Goldwasser!
 — No, a pan nie obawia się?
 Migieliski wyprostował linję wąsów w uśmiechu:
 — O nie, panie, „Lokalpol“ to porządni ludzie. Oni nie zrobią świństwa.
 Andrzej wybuchnął śmiechem. Ten czcigodny staruszek z dostojnym wyrazem twarzy, w całym tym entouragę, ze Skargą, Kościuszką, z dyplomami honorowemi wydał mu się ucieleśnionym paradoksem.
 Ale interes był załatwiony. Dowmunt zapłacił i przy-