Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/313

 — Racja, racja… Piotrze, poduszkę…
 Sami nie wiedzieli co robić.
 Na szczęście po kilku minutach przyjechał lekarz, dr. Walicki. Nie witając się z nikim, kazał wszystkim wyjść z pokoju i zamknął drzwi.
 Czekali pod niemi dobre pół godziny, zanim dobiegł ich spokojny, równy głos starego doktora:
 — No, już dobrze. Niepotrzebnie pani przeraziła się. Mąż pani żyje i nic mu nie jest. Za tydzień będzie zdrów.
 Zaległa cisza i po chwili znów usłyszeli, jak mówił:
 — Spokojnie, spokojnie. Daję pani słowo honoru, że panu Dowmuntowi nic nie grozi. Wierzy mi pani… No, a teraz proszę wypić te kropelki… Świetnie. Kto to widział tak przestraszyć się.
 Otworzył drzwi i wszedł Roman:
 — Jakże, doktorze?
 — Może pan być o siostrę spokojny. Dzięki Bogu z tak silnym organizmem, jak pani Marty, można sobie pozwolić nawet na silne szoki nerwowe. Ale nie mówię, że takie szoki, che, che są szczególnie wskazane.
 — Gdzie on jest? — wyszeptała Marta.
 — W Gdyni, — odparł lekarz — wypoczywa po ciężkiej przeprawie.
 — Muszę zaraz tam jechać. Zaraz.
 — A to poco? — zaoponował dr. Walicki. — Chce pani poronić? Ani nawet słyszeć o tem nie chcę. Poleży pani trzy dni w łóżeczku…
 — Nie, nie, pojadę. Muszę, muszę!… — łkanie zatamowało słowa.
 — No, niechże się pani uspokoi. Pani Marto! Pomówimy jeszcze o tem.
 Nalał znowu jakichś kropli, a gdy połknęła, rzekł:
 — O wszystkiem możemy pomówić byle spokojnie.
 Po kilku minutach Marta odezwała się:
 — Proszę mi dać tę gazetę?
 — Niewygodnie będzie pani czytać. O, pan Roman…