Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/243

 — Andy, — mówiła Lena — przebacz mi, przebacz… Jakiż ty dobry jesteś. Boże, Boże…
 — Cicho. Niech pani dziś jeszcze wyjedzie. I to na dłużej. Najlepiej byłoby, gdybyś mogła namówić męża na przeniesienie się, choćby do Szwajcarji, czy do Monte Carlo… Słowem tam, gdzie dla tamtych byłaby pani bezużyteczna…
 — Tak, tak, tak… — powtarzała — do Szwacarji, Jak najprędzej… Boże, ja jestem półprzytomna…
 Dopędził ich rozbawiony rotmistrz, którego nazwiska Andrzej sobie nie przypominał.
 — Muszę wam opowiedzieć ten kawał! Świetny! A może znacie historję o Żydzie? Otóż wiecie, jaka jest różnica między Żydem a Izraelitą? No?
 — Nie, nie wiem. — odparł z uśmiechem Dowmunt.
 — Otóż Izraelita, proszę was, to jest skromny Żyd, a Żyd to jest bezczelny Izraelita. Kapitalne! Prawda?…
 Wybuchnął śmiechem, a całe towarzystwo, które właśnie nadeszło zawtórowało zgodnym chórem.
 Dowmunt pożegnał się i poszedł do domu.
 Marta i Roman nie spali. Roman z obandażowaną głową leżał na tachcie w gabinecie, Marta blada i zapłakana siedziała obok. Gdy Andrzej zbliżył się do niej niespodziewanie, chwyciła jego rękę i przywarła ustami:
 — Przepraszam cię, bardzo przepraszam, za Stanisława…
 Andrzejowi również zwilgotniały oczy. Przytulił ją do siebie i zaczął całować:
 — Uspokój się, kochanie, uspokój… Za cóż mnie przepraszasz… Uspokój się, Martuś, już wszystko dobrze…
 Łkała w jego ramionach i tuliła się mocno do tej szerokiej piersi, w ktróej przecież odezwało się dla niej to serce… serce, co już zdawało się, na zawsze ostygło…
 Siedzieli tak w ciszy, gdy wtem u drzwi rozległ się dzwonek. Na czole Dowmunta znowu nabiegły krwią żyły. Ciężko podniósł się. W przedpokoju już wszystko