Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/225

 — Ha, więc poczekajmy jeszcze. Może się odmieni…
 Lecz nie odmieniało się. Roman zaczął obserwować zachowanie się szwagra i nie mógł rozwiązać zagadki.
 Tymczasem przyjechała Ewa z Jankiem. Dowmunt spotkał ich na dworcu i odwiózł na Bagatelę.
 Byli zachwyceni. Szczególniej chłopiec nie posiadał się z radości. Zaraz wypróbował wszystkie przyrządy sportowe, obejrzał tytuły książek i podbiegł do Andrzeja:
 — Jaki pan dobry! Bardzo panu dziękuję! Muszę jeszcze wypróbować rek. Tylko rękawice troszeczkę za małe. Ale to nic.
 — Kupię ci większe, Janku, — uśmiechnął się Dowmunt.
 Ewa była rozczulona:
 Ślicznie tu, — mówiła. — To musiało wiele czasu i pracy kosztować.
 Dowmunt spojrzał jej prosto w oczy:
 — Zajęcie to było mi tylko przyjemnością. Jedyną przyjemnością… No teraz proszę zagospodarować się tu, a ja wieczorem jeszcze przyjadę.
 Gdy zamknęły się za nim drzwi, Ewa przytuliła mocno syna. Ten zaś powiedział:
 — Pan Andrzej musiał bardzo kochać tatusia, skoro tak dba o nas. Tatuś miał rację, że pan Andrzej jest bardzo dobry i szlachetny.
 — Tak, synku, tak. Powienieneś go też kochać. To nasz jedyny i wielki przyjaciel. Znałam go jeszcze przed tem, zanim twój tatuś ze mną się ożenił. I wtedy był tak samo dobry i szlachetny, jak teraz.
 Chłopiec szeroko otworzył oczy:
 — Znałaś go? Nigdy mi o tem nie mówiłaś.
 — Możliwe, — zmieszała się.
 — Ale napewno, mamusiu.
 — Znaliśmy się, a nawet już wtedy był moim przyjacielem, tak jak i tatusia, i dużo dobrego mi wyświadczył. O, bardzo dużo.