Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/21

 — Nic, kochanie, — przerwała pani Truszkowska. — Już niedługo tej nędzy. Dziś w gazecie było, że na Ukrainie bunt. Tylko patrzeć, a przyjdzie kontrrewolucja i stary porządek.
 Tu zaczęli wzajemnie przekonywać się i sypać argumentami. Sama komuna, gdyby mogła je usłyszeć i rozważyć — rozsypałaby się w proch.
 Niestety słyszał je tylko Andrzej. Miał gorycz w ustach i niewiadomo dlaczego zawstydził się swego trzeźwego realizmu, wobec tych dwojga nędzarzy. Jął gwałtownie szukać w myśli możności przyjścia im z pomocą.
 — Kuzynie, — zaczął — ja tu nietylko z wizytą, ale i w interesie. Przypomina kuzyn pewnie tę czwórkę kasztanów, które jeszcze matka moja od kuzyna kupiła?
 — Co? Kasztany! Niczego były szkapiny. Już to truszkowskiej stadniny nie potrzebowałem się wstydzić.
 — Otóż, — ciągnął Andrzej, — wówczas matka nie zapłaciła.
 — Eee? Czyżby? Mam wrażenie…
 — Napewno nie zapłaciła. A należało się po tysiąc rubli. Cztery tysiące rubli to znaczy dwa tysiące dolarów.
 — Ależ zapłaciła! Zresztą kasztany zginęły i ruble… O czem tu gadać, ot…
 Andrzej przerwał:
 — Zaraz, kuzynie. Ja z całą pewnością wiem, że nie zapłaciła, a na szczęście jestem dziś w możności dług zwrócić. Czekajcie!… Ja nie znoszę długów, a wam pieniądze przydadzą się.
 Byli zalęknieni i zażenowani; protestowali coraz słabiej. Wreszcie Andrzej uściskał ich i wyszedł.
 Na stole zostawił mały błękitny czek.
 Truszkowski przyglądał mu się tępo.
 Pani Zofja ucałowała go w czoło i powiedziała.
 — Uspokój się, kochanie. Andrzej pewno lepiej pamięta.
 — Może, może. Jest jeszcze młody… — wyszeptał i szloch targnął jego ramionami.
 On przecie wiedział.