Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/197

O, dobrze pamięta… biała koszulka nocna z różową wstążką…
 Chłopak wyprzedził go i otworzył drzwi do jadalni. Przy stole siedziała Ewa. Wskazała mu krzesło:
 — Proszę.
 Usiadł i wbił oczy w talerz. Ewa również milczała. Dopiero po chwili odezwał się Janek:
 — Pan jest przyjacielem tatusia? Prawda? Bardzo się cieszę, że pana poznałem. Bardzo.
 Nie doczekawszy się odpowiedzi, chłopiec ciągnął:
 — Tatuś mi o panu opowiadał. Dużo opowiadał. Mówił, że wszyscy ludzie są źli i trzeba przed nimi mieć się na baczności, ale że pan jest dobry i szlachetny.
 Dowmunt targnął się wtył. Słowo to uczuł jak policzek, policzek, wymierzony tą małą reką wasnego syna. Usta wykrzywił mu zły uśmiech.
 Chciał zerwać się, chwycić go mocno za ramiona i wprost w te niebieskie oczy krzyknąć:
 — Nieprawda! Jestem podły, najpodlejszy!
 Lecz nagle przyszła refleksja:
 — Cóż jestem winien? Gdzież ta moja zbrodnia? Mój Boże, czyż mogłem wiedzieć… Za cóż cierpię tak strasznie?!
 Obiad dobiegł końca.
 Za oknami rozpylał się niewidzialny, a wciąż gęstszy zmrok.
 — Piąta, — rzekł Janek — idę do tatusia.
 Wstał, ucałował rękę matki, ukłonił się Dowmuntowi i wyszedł.
 Zostali sami.
 Wyprężyły się w powietrzu jakieś siły, zadrgały jakieś prądy, zawisły niewymówione słowa, zadygotał szloch, i prośby, i błagania, i ciche westchnienia, i rozpaczliwy krzyk.
 A to tylko zegar na ścianie cicho powtarzał swoje mądre:
 — Tik… tak… tik… tak… tik… tak…
 Stary filozof: któż lepiej od niego znał tajemnicę